Ελλάδα Δεκέμβριος 2010, μια χώρα κυριολεκτικά που υπάρχει τυχαία, ζεί τυχαία και πορεύεται εντελώς τυχαία.
Πολλά έχουν γίνει σε αυτήν την χώρα που δεν θα έπρεπε και πολλά δεν έγιναν που θα έπρεπε να είχαν γίνει.
Λέμε ότι είμαστε ότι τρώμε, εγώ θα έλεγα ότι είμαστε ότι ψηφίζουμε και μας κυβερνάνε όσοι μας αξίζουν.
Ένα Έθνος που αναπολεί το παρελθόν των αρχαίων του προγόνων χωρίς το ίδιο να έχει καμία σχέση με εκείνους τους αθρώπους. Ο Τσαρούχης είχε πεί οτι στην Ελλάδα είσαι οτι δηλώσεις. Και έτσι είναι, άνθρωποι τυχάρπαστοι, ευκαιριάκηδες, κηφήνες που κυριολεκτικά έχουν πιάσει όλα τα πόστα της δημόσιας ζωής και διοίκησης.
Οι μισοί Έλληνες τρώνε από την κουτάλα και οι άλλοι μισοί τους βρίζουν αλλά ευχαρίστως θα ήθελαν την θέση τους. Λίγοι από εμάς πραγματικά αντιπροσωπεύουν μια άλλη Ελλάδα, που δεν πείθετε οτι φταίει για όλα τα λάθη άλλων, που δεν δέχετε το μαζί τα φάγαμε ή μήπως όντως τα φάγαμε μαζί?
Δεν ξέρω για εσάς κύριοι αλλά εγώ δεν έφαγα τίποτα μαζί σας, κανείς δεν με κάλεσε και ούτε θα πήγαινα, δεν έχω καταθέσεις σε τράπεζα και κανέναν μπάρμπα στην Κορώνη για μια καλά αμοιβόμενη θέση. Γιατί να νιώθω ένοχος για ότι κατάφεραν οι εθνοσωτήρες από τον πόλεμο και μετά?
Και όμως μέσα μου κουβαλάω τα γονίδια μιας φυλής που πραγματικά είναι άξια για το καλύτερο και το χειρότερο.
Για ότι μας έχει βρεί σαν έθνος, είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι. Κανείς δεν μας φταίει.
Η μαλακία που ακούω γύρω μας οτι οι Ευρωπαίοι μας ζηλεύουν, δεν υπάρχει. Τι σου ζηλεύει?
Το κράτος και την δημόσια διοίκηση με τις παροχές της?
Τα νοσοκομεία με τα ράτζα?
Τα σχολεία που λειτουργούν σε ισόγειες αποθήκες χωρίς προδιαγραφές?
Τις συγκοινωνίες?
Τις πόλεις με τα σκουπίδια βουνό?
Το τσιμέντο και την έλειψη πολιτικής πρασίνου?
Την βρώμα και την δυσοδεία στο ιστορικό κέντρο της πόλης?
Το σέρβις στα καταστήματα?
Τα ταξί?
Την κουλτούρα του μπουζουκομάγαζου, του ωχαδερφισμού και του σταρχιδιμού?
Τι μας ζηλεύουν?
Τον ήλιο, την θάλλασα κλπ? Δεν είναι δικά μας αυτά υπάρχουν και αλλού.
Τι να μας ζηλέψουν?
Όσο κρυβόμαστε πίσω από κλισέ δικαιολογίες, όσο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο χειρότερος εχθρός μας είμαστε εμείς οι ίδιοι δεν θα αλλάξει τίποτα.
Το « ξέρεις ποιός είμαι εγώ» μας έχει φάει.
Ναι ξέρω ποιός είσαι, ο Έλληνας που ακόμα αρμέγει τους γονείς του και μένει με την μάνα του στα 35 του, που ακόμα τρώει από τα έτοιμα, που κοιτάζει να δώσει όσο λιγότερα μπορεί και να πάρει περισσότερα. Η γυναίκα που ολά γύρω της την έχουν πείσει ότι επειδή είναι όμορφη με την πουτανιά όλα θα είναι ανοιχτά στην ζωή της και δεν χρειάζετε να κάνει κάτι άλλο. Τα νέα παιδιά που όλη η ζωή τους είναι γύρω από την κατανάλωση και ζούν στην κοσμάρα τους κυριολεκτικά.
Όλα ξεκινάνε από κάπου, κάτι έχει λανθασμένη βάση εδώ και χρόνια. Πολλά χρόνια.
Πέρασαν τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας και εμείς ακόμα δεν το καταλάβαμε, ακόμα έχουμε την νοοτροπία της κλεφτουριάς. Λες και το κράτος δεν μας ανήκει, οπότε να το κλέψουμε, να το ρημάξουμε, άρπαξε να φάς και κλέψε να έχεις. Να ξεγελάσουμε, να επωφεληθούμε, να εκμεταλευτούμε.....αλλά από ένα Έθνος που έχει Εθνικό ήρωα τον Καραγκιόζη, τι μπορείς να περιμένεις? Καραγκιοζοplayer και ο ίδιος σε κάθε στιγμή της ζωής του.
Όχι το κράτος δεν είναι καλό, δεν μας παρέχει ασφάλεια ούτε μια στοιχειώδη διακυβέρνηση.
Ούτε καλή εκπαίδευση, υγεία, εργασία, ποιότητα ζωής.
Αλλά το κράτος δεν είναι απρόσωπο, άνθρωποι το στελεχώνουν, είναι ένα σύνολο που αποτελείτε από εμάς τους ίδιους που έχουμε την νοοτροπία της αρπαχτής. Πως λοιπόν ζητάμε καλύτερο πρόσωπο από το κράτος?
Παρακολουθώ μια μερίδα βολεμένων Ελληναράδων, που έχουν χώσει βαθειά τα δόντια στην κρατική μηχανή και τρώνε καλά, και τώρα που οι εποχές των παχιών αγελάδων τελείωσε, που το τσάμπα τέλος, αυτοί έχοντας στα χέρια τους γερά όπλα κρατούν σε ομηρία τους ίδιους τους συνανθρώπους του. Σταματάνε τις συγκοινωνίες και το κόστος για τον πολίτη που ήδη περνάει δύσκολα δεν έχει καμία σημασία. Τι συνέπειες έχει μια τέτοια απεργία? Τι κόστος για την ζωή των υπόλοιπων συνανθρωπών μας.
Καμία παραχώρηση, καμία αίσθηση ευθύνης.
Όποιος έχει ένα μέσο πίεσης το χρησιμοποιεί και στίβει όχι το κράτος αλλά τον απλό εργαζόμενο, τον συνταξιούχο που δεν την βγάζει να ζήσει, και το μόνο που επικρατεί είναι να κρατήσουμε τα κεκτημένα.
Κεκτημένα από κομματικές παροχές κάτω από το τραπέζι, κεκτημένα σινδικαλιστών εργοπατεράδων, επιδόματα για πράγματα που πραγματικά σε κάνουν να ντρέπεσαι.
Τι σχέση έχω εγώ και ο κάθε εργαζόμενος με σπουδές, πτυχία και χτυπιέμαι όλη μέρα χωρίς κανένα επίδομα, χωρίς καμία υπερωρία και πρέπει να ακολουθώ τις εξελίξεις και να συνεχίζω την δια βίου μόρφωση και εκπαίδευση για να είμαι ανταγωνιστικός σε έναν ιδιωτικό τομέα που είναι ένας εργασιακός μεσαίωνας?
Δεν πιστεύω ότι εγώ φταίω, ούτε ότι τα έφαγα μαζί τους.
Στο μόνο που φταίω σαν Έλληνας, σαν γονιός, σαν άνθρωπος είναι ότι τόσα χρόνια, έβλεπα το τυρί αλλά την φάκα δεν την έβλεπα.
Τώρα η φάκα έκλεισε, και είναι αργά.
Μια ζωή με δανεικά, με ζωή που δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε αλλά την θέλαμε.
Θέλαμε να περνάμε σαν Γερμανοί και Γάλλοι αλλά χωρίς να παράγουμε ούτε σπίρτα.
Και το χειρότερο από όλα είναι ότι μια μεγάλη μερίδα τουν Ελληναράδων μέσα στον σημερινό χαμό γίνετε πλουσιότερη.
Άλλη μια μερίδα έχει καβάτζες ακόμα από την παραοικονομία δεκαετιών και δεν έχει ιδρώσει το αυτάκι της.
Και μένει ο γνωστός πλυθησμός να σηκώσει τον σταυρό, μόνο που κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει κάποιος να τον σηκώσει και εκεί ίσως σαν Έθνος να καταλάβουμε τι έχει γίνει αλλά φοβάμαι οτι θα είναι πολύ αργά.
Μετά τιμής.....Ιστοπλοηγός.
